een mooi nieuwjaar

Ik wens je een mooi nieuw jaar, een jaar vooral waarin vrede werkelijkheid wordt

“… zeven acht, negen …” mompelde Haas in zijn snor. “Uil! Ik hoorde je helemaal niet aankomen! Ik word d’r helemaal bibberig van!”

Uil klapte geërgerd met zijn snavel. “Hoe ver ben je al, Haas?”

“Nou, best wel ver, hoor.” Haas wees met zijn voorpoot naar de takjes die hij in lange rijen, tien naast elkaar, aan het uitleggen was op het Grote Veld. “Nou maar even stoppen, Uil? Even wat anders doen?”

Uil liet zijn snavel opnieuw klappen. Nu nog harder. Zijn okergele ogen leken wel vuurbollen. “Doorgaan, Haas! We zijn er nog lang niet. Er zijn nu al duizenden bosduiven die meedoen. Zo meteen vlieg ik naar het Hoge Bos en het Groene Bladerenbos en dan nog naar het Verre Bos. Morgen zullen alle duiven zich verzamelen op dit veld. En allemaal nemen ze een olijftakje mee in hun snavel. Waar ze het takje laten vallen, zal een olijfboom groeien. Al die bomen kunnen vrede brengen.”

“Ja maar, Uil, als die bomen nou omgehakt worden, of omvallen omdat ze dorst hebben als het niet regent. En als nou ….”

Uils snavelklap sneed nu dwars door de lange oren van Haas. “Ja maar, als dit, als dat … Àls we nou gewoon iets gaan doen, àls we er nou in geloven, dan … misschien …”

Uil leek wel kleiner te worden. Grijzer. Zijn stem klonk schor. Maar meteen richtte hij zich op, spreidde zijn vleugels en vloog weg, geluidloos, zoals hij gekomen was.