Apeldoorn is een middelgrote stad. Dus is er hoogbouw, asfalt, zijn er kruispunten met verkeerslichten of rotondes, versteende openbare ruimten, al dan niet overdekte winkelstraten en parkeergarages. Het agrarische verleden grondig uitgevlakt. Zou je denken. Maar dan sta je even stil op het asfalt bij een onooglijk fietsdoorsteekje en je denkt: wat zou daar verderop te zien zijn …?

Een paar van die ‘verborgen groene plekken’ laat ik in dit boekje zien. Je slaat af van de doorgaande weg, hobbelt over een smal paadje en midden in het stedelijke geweld ben je ineens in een andere wereld. Of in een andere tijd. Je ging door de poort: de eerste foto. Op de volgende foto’s, pas zichtbaar als je het papier van de pagina helemaal uitvouwt, zie je wat erachter verborgen blijft voor de haastmens.

Plekken om te koesteren, als stad, als stadsbestuurder, al dat verborgen groen.

foto’s van het boekje: Medea Huisman